- adcolo
- ac-cŏlo ( adc. ), cŏlui, cultum, 3, v. a., to dwell by or near, constr. with acc. or absol.(α).With acc.: Histrum fluvium, Naev ap. Cic. Or. 45, 152 (Rib. Trag. Rel. p. 14): arcem, Att. ap. Non. 357, 14 (ib. p. 202): illum locum, * Cic. Rep. 6, 18 fin.:(β).
viam,
Liv. 28, 13, 4:Macedoniam,
id. 39, 46, 7:Pontum,
Tac. H. 3, 47:Nilum,
Verg. G. 4, 288; cf.:Rhenum,
Tac. H. 1, 51:nives Haemi,
Ov. F. 1, 390:Capitolī saxum,
Verg. A. 9, 448 al.; hence, pass.:fluvius crebris oppidis accolitur,
Plin. 3, 1, 30, § 9.—Absol.:vicine Apollo, qui aedibus Propinquus nostris adcolis,
Plaut. Bacch. 2, 1, 4 (the dat. aedibus belongs to propinquus, not to adcolis, as Prisc. p. 1203 P. seems to have construed).— Poet.: accolere vitem, to be a cultivating neighbor of it, Cat. 62, 55 dub. (Müller reads coluere.)
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.